Parijs is altijd in beweging. De nieuwerwetse gebouwen van het megalomane shoppingcenter “ Forum des Halles” uit 1973, gingen gelukkig al enkele jaren terug tegen de vlakte.  Het was al bij al een architecturale miskleun die het centrum van Parijs ontsierde, en je het zicht en de zuurstof ontnam. Op deze historische marktplaats, “Le Ventre de Paris” zoals Zola ze in zijn gelijknamige roman noemt, verschijnen tussen 1852 en 1870 tien prachtige “art nouveau” hallen van de hand van architect Victor BALTARD.  Het is een unieke urbanisatie ingreep, die kadert in de algehele transformatie van Parijs door Haussmann. Deze ranke formatie van hallen in gietijzer en glas, elk met een eigen productgamma – groenten, vis, vlees, kruiden, specerijen en meer, gaat na de verhuis van de “vroegmarkt” naar Rungis (1969) eveneens tegen de vlakte . Eigenlijk slechts 8 ervan, twee kregen een nieuwe opbouw, waarvan eentje in Japan. Helaas echt gebeurd begin de jaren zeventig toen monumentenzorg quasi onbestaand was in Parijs.     Maar… sinds 2016 transformeert de huidige “Halles-site”, nu in een mooie groene …

Er zijn gebeurtenissen in de wereld waarvan je altijd zult herinneren waar je was. Mooie als, de landing op de maan, trieste als de twin-tower aanslag .Helaas komt maandag 15 april 2019 in dit laatste rijtje: De Notre-Dame in brand, Parijs weent, heel de wereld focust op dit éne monument. Ook voor ons Dirk en Raf , Parijs gepassioneerd ,en voor allen die Parijs in hun hart dragen een gevoel van diepe treurnis. Gelukkig zie je dan hoe snel de middelen voor de heropbouw toestromen, misschien wil je dat ook doen, hier alvast een officiële link: https://don.fondation-patrimoine.org/SauvonsNotreDame/~mon-don      

Stroper wordt boswachter. De schitterend gerestaureerde Salle Labrouste van de Bibliothèque Nationale slaat onze gasten met verstomming. Maar dat doet het daarop volgende misdaadverhaal evenzeer! Plaats delict is de Galerie Vivienne, een originele Passage uit 1832. Bij de gerenommeerde wijnbistro “Lucien Legrand Filles et Fils” wapenen we ons met een glas frisse, witte St.Joseph of uitgelezen Macon. Om er tegenaan te kunnen. Want het wordt spannend, nu. Het glas in de hand, sluiten we de rangen bij het huisnummer 13. Een magisch getal.  Hier sticht Eugène François Vidocq zijn “private investigation” bureau. Het eerste op het continent. E.F. Vidocq lijkt in de wieg gelegd voor een loopbaan als crimineel. Hij kan het stelen niet laten en is een eersteklas amokmaker. Reeds op 13 jarige leeftijd belandt “Le Vautrain” – de wilde beer – in de gevangenis. Hij gaat door op dat elan: diefstal, geweld, desertie, gevangenis in en uit. Vaak via spectaculaire ontsnappingen. Gênant voor de overheid. Als twintigjarige duikt hij op in het Parijs van Napoleon I. Schatrijk en oppermachtig. Daar ontplooit hij ook zijn ander ‘talent’, dat …

23 juni 1940, 6 uur ‘s ochtends. Een goedgeluimde Etienne Debray haalt de rolluiken van zijn lucratieve krantenkiosk op. Hij heeft hier een uitstekend plekje, op het voetpad tegenover het Café de la Paix, waar de Boulevard des Capucines uitmondt op de Place de l’Opéra. Veel volk, elke dag. Daags voordien ondertekent Frankrijk in Compiègne de wapenstilstand met de Duitsers. Maar tot nu toe heeft Etienne nog geen ‘boches’ gezien. Hij schikt zijn dagbladen voor zijn vroege klanten, als motorengeronk en geroep zijn routine verstoren. Hij versteent. “Pas vrai, c’est lui ! L’homme qui vient de faire tomber la France !”Onder een veel te grote pet herkent Etienne hem aan dat snorretje.  Ook aan die lange lederen mantel tot bovenaan dichtgeknoopt: Hitler. Samen met Albert Speer en Arno Breker, de architect en de beeldhouwer van het Derde Rijk, is de Führer die dag om 5.30 u met zijn viermotorige Condor geland op Le Bourget. Hij wil zijn nieuwste verovering aanschouwen. Met een colonne van vijf Benz berlines met opgerold dak, een fotograaf, een cameraman en …